Monday, October 24, 2011

एका प्रेमाची गोष्ट

एक डॉलर आणि सत्यांशी सेंट्स. बास ! त्यातले सुद्धा साठ सेंट्स नुसतीच एक एक पैशाची सुट्टी नाणी. कधी वाण्याशी, कधी भाजीवाल्याशी आणि कधी बेकरीत घासाघीस करुन त्यातला एक एक पैसा  जमला होता. डेलाने ते पैसे तीन तीन वेळा मोजले. एक डॉलर आणि सत्याएंशी सेंट्स. क्रिसमस एक दिवसावर येऊन ठेपला होता. अतीव दु:खात  डेलाने तिथल्या जुन्या जीर्ण सोफ्यावर झोकून देत हुंदक्यांना वाट करुन दिली. याखेरीज ती करु तरी काय शकत होती. आयुष्य हे असेच सुख दु:खानी विणलेले असते ह्याची टळटळीत शिकवणच तिला मिळत होती जणु. सुख थोडे आणि दु:ख भारी !

तिच्या घराची अवस्था तर बघण्यासारखी झाली होती. आठवड्याचे आठ डॉलर भाडं असलेल्या त्या घरात दारिद्र्य एक एक पायरी उतरून आत येत होते. घरात असलेल्या सामानसुमानामुळे अगदी दळभद्री नाही म्हणता येणार पण तरी गरीबीच्या खुणा जागोजागी दिसत होत्या. दारातून आत येणार्‍या बोळकांडातल्या टपालपेटीने गेल्या कित्येक दिवसांत पत्र बघितले नव्हते, ना तिच्या शेजारची घंटी कुणी वाजवली होती. तिथेच मिस्टर जेम्स डिलिंघम ह्यांच्या नावाची पाटी लटकत होती. डिलिंघम!!! जे नाव एकेकाळी  अतिशय ख्यातनाम  होते ! जेव्हा आर्थिक सुबत्तेच्या काळात त्या घराचे भाडे आठवड्याला तीस डॉलर होते! आता पगारच आठवड्याला २० डॉलर होता, तेव्हा त्या नावाचे फक्त "डी" असे सुटसुटीत  रुपांतर करावे असा त्यांचा विचार होता. डेला त्यांना 'जिम' म्हणे. जेव्हा मि. जेम्स डिलिंघम यंग त्या दुसर्‍या मजल्यावरच्या घरी येत तेव्हा डेला म्हणजेच मिसेस डिलिंघम अतिशय प्रेमाने  त्यांचे स्वागत  करे. एकूण हे असे होते !

डेलाने रडं आवरलं आणि चेहरा रडवेला दिसु नये म्हणून तोंडावर पावडर फासली. मग उदास चेहर्‍याने खिडकीत उभी  राहून ती  मागच्या अंगणातल्या कुंपणावरुन चालणार्‍या एका राखाडी मांजरीकडे बघत राहिली. दुसर्‍या दिवशी क्रिसमस होता आणि जिमसाठी भेटवस्तु घेण्याकरीता तिच्याकडे फक्त एक डॉलर आणि  सत्याएंशी  सेंट्स होते. महिनोन् महिने एकेका पैशाची काटकसर केल्यावर ही एवढीच शिल्लक उरली होती. आठवड्याला वीस डॉलर पगारातुन कितीसे उरणार म्हणा! तिच्या अंदाजापेक्षा खर्च बराच जास्त होत होता. त्या एक डॉलर सत्याएंशी पैशात जिमसाठी एखादी छान भेटवस्तु घेता येइल ह्या विचारात तिने तासन् तास घालवले होते. जिम ! तिला त्याच्यासाठी काही तरी मस्त, एकदम अनोखी, दुसर्‍या कुणाकडे नसेल अशी दुर्मीळ भेटवस्तु घ्यायची होती. जिमकडे अगदी शोभून दिसेल अशी एखादी वस्तू.

डेला उभी होती त्या खोलीतल्या खिडक्यांमध्ये छोटे छोटे आरसे लावले होते. एखादी अगदी बारीक चवळीची शेंगच त्या लांबुळक्या काचांमध्ये एकामागून एक पडणार्‍या प्रतिबिंबांत स्वतःची पूर्ण  प्रतिमा बघु शकेल असे आरसे. बारीक चणीची डेला सवयीने ह्या कलेत पारंगत झाली होती. काही तरी  जाणवून एकदम एक गिरकी घेत ती आरशासमोर उभी राहिली आणि झर्रकन तिने लांबसडक केस मोकळे  सोडले, पूर्ण मोकळे ! आरशात स्वतःकडे बघताना तिचे डोळे आनंदाने लकाकत होते....आणि क्षणभरात चेहर्‍याचा नूर साफ उतरला होता. 

ज्याचा अभिमान वाटावा अशा दोनच गोष्टी मिस्टर जेम्स डिलिंघम यंग ह्यांच्या आयुष्यात होत्या. त्यांच्या वडिलांना त्यांच्या आजोबांकडून मिळालेले एक पिढिजात सोन्याचे घड्याळ आणि दुसरी गोष्ट म्हणजे डेलाचा सुंदर केशसंभार! त्यांच्या समोरच्या घरात रहात असती, तर साक्षात क्वीन शीबाला देखिल खिडकीत  उभ्या डेलाच्या विपूल केशसंभारापुढे तिची सर्व संपत्ती फिकी वाटली असती. आणि...आणि प्रत्येक वेळी जिमचे घड्याळ बघून, तळघर भरुन संपत्ती असलेल्या राजा सोलोमनने मत्सराने दाढीचे केस उपटले असते ! 

डेलाच्या  सोनेरी केसांच्या लडी  अवखळ  निर्झरासारख्या दिसत होत्या. गुढग्याच्याही खाली पोचणारे ते  सोनेरी कुंतल म्हणजे तिने ल्यायलेले मऊ मुलायम वस्त्रच जणु. थोड्याशा अधीरतेने...थोड्या घाईतच डेलाने केस विंचरले. आणि एक क्षण तिथेच अगदी स्तब्ध उभी असताना सुद्धा दोन चुकार अश्रु खाली अंथरलेल्या जुनाट लाल  गालिच्याला बिलगले.

जुन्या तपकिरी कोटवर जुनीच तपकिरी टोपी चढवत झरझर जिना उतरुन स्कर्ट उडवत डेला तरातरा रस्त्यावर चालु लागली तेव्हाही तिच्या डोळ्यांतली लकाकी कायम होती !!!

'आमचे येथे सर्व प्रकारचे विग मिळतील.  प्रोपा. सोफ्रोनी' अशी पाटी दिसल्यावरच ती थांबली.  जाडजुड, गोरीपान, थंड चेहर्‍याची ती म्हातारी कुठल्याच बाजुने 'सोफ्रोनी' वाटत नव्हती.
"माझे केस घ्याल तुम्ही ?" डेलाने विचारले.
"तेच तर विकत घेतो आम्ही. जरा टोपी काढ तुझी, बघु देत कसे आहेत."
सोनेरी लडी सरसरत उलगडल्या.
"वीस डॉलर देइन"  सराईत हातांवर तिचा केशसंभार तोलत बाई  म्हणाल्या.
"ठीक आहे. लवकर  द्या."

पुढचे दोन तास डेला नुसती हवेत तरंगत होती. जिमच्या  भेटवस्तूसाठी बरीच दुकानं धुंडाळल्यावर अखेरीस  तिला ती सापडली. नक्कीच तिच्या जिमसाठीच घडवली गेली होती. सगळी दुकानं अक्षरशः पालथी घातल्यावर देखील तिला  असं अनोखं काही कुठेच दिसलं नव्हतं. एक सुंदर, सुकुमार, प्लॅटिनमची घड्याळ लावण्याची चेन ! बघताक्षणी नजरेत भरावी अशी! कुठल्याही आभुषणांशिवाय मुळच्या सौंदर्याने झळाळुन उठलेल्या सौंदर्यवतीसारखी! त्या घडाळ्यापेक्षा बहुमुल्य!  ही चेन असायलाच हवी जिमकडे! ती चेन बघितल्याक्षणी तिला अगदी मनापासून वाटलं. ती चेन  त्याच्यासारखीच तर होती- साधी पण तेजस्वी! पुरते एकवीस डॉलर त्या चेनसाठी मोजल्यावर उरलेले सत्त्याएंशी  सेंट्स घेऊन डेला घाईने घरी परतली.  डेलाची खात्री होती, ही  चेन आणि ते घड्याळ बरोबर असताना जिमला जळीस्थळी वेळेचे भान राहील. कारण घड्याळ कितीही महागडे असले तरी त्याला लावलेल्या जुनाट लेदरच्या पट्ट्यामुळे वेळ बघायची वेळ आली तर जिम अगदी हळुच कळेल न कळेलशी नजर घड्याळ्यावर टाकत असे.

घरी पोचेपर्यंत थोडी शांत झाल्याने डेलाच्या डोक्यातल्या विचारांना वाट मिळाली. तिने केस कुरळे करण्यासाठी  असलेली खास इस्त्री बाहेर काढली आणि गॅस पेटवला. प्रेमासाठी केलेल्या त्यागाच्या दुष्ट खुणा मिटवायच्या म्हणजे सोपे काम नव्हे. हे करायला तिला हजार हत्तींचे बळ लागणार होते ! पण अर्ध्या पाउण तासातच तिच्या डोक्यावर छोट्या छोट्या कुरळ्या केसांनी दाटी केली. एखाद्या मस्तवाल तरुण मुलासारखी डेला दिसत होती. त्या लांबुळक्या आरशांमध्ये स्वतःचे प्रतिबिंब बारकाईने बघत ती उभी राहिली. "मला या रुपात बघताक्षणी त्यानं माझा गळा दाबला नाही, तर तो नक्कीच मी कोनी आयलंडवरील कोरस गायिकेसारखी दिसते असं म्हणेल" विचारांत हरवत डेला स्वतःशीच म्हणाली, "मी तरी काय करु शकते? एक डॉलर आणि सत्याएंशी सेंट्समध्ये काय मिळणार होतं ?"

जिम त्याची नेहमीची वेळ कधीच चुकवत नसे. बरोब्बर सात वाजता तिने कॉफी करायला ठेवली, चॉप्स तळायला तवा गॅसवर ठेवला आणि चेन हातात गुंडाळून ती दाराजवळच्या टेबलवर जिमची वाट बघत बसली. त्याची  चाहूल लागली तशी डेला क्षणभर भितीने पांढरी पडली.  एकच क्षण! छोट्या छोट्या गोष्टींसाठी मनातल्या मनात देवाची प्रार्थना करायची तिला सवय होती. "देवा, त्याला मी पहिल्यासारखीच सुंदर दिसु देत" डेला पुटपुटली.

जिमने आत येऊन दार पुन्हा बंद करुन घेतले. वयाला न साजेसा पोक्तपणा त्याच्या चेहर्‍याला व्यापून राहिला होता. वयाच्या अवघ्या बाविसाव्या वर्षी  बिचार्‍याच्या  कोवळ्या खांद्यांवर कुटुंबाची जबाबदारी पडली होती. एक नवा थंडीचा कोट आणि त्याच्या  उघड्या हातांना मोजे हवेच होते !

डेलाकडे बघितल्यावर जिम थबकून दारापाशीच उभा राहिला, शिकारीच्या चाहुलीवर कुत्र्याने उभे रहावे तसा...स्तब्ध! त्याचे डोळे  तिच्यावर रोखले होते. त्याच्या थंड डोळ्यातले भाव वाचता न आल्याने डेला भयंकर घाबरली. क्रोध, आश्चर्य,  नकार, भिती काहीच नाही. तिने ज्याची अपेक्षा केली होती ते काहीच  डेलाला जिमच्या डोळ्यांत दिसले नाही. विचित्र नजरेने तो नुसताच डेलाकडे बघत राहिला.
डेला गडबडीने उठून त्याच्याकडे गेली.
"जिम,  असा नको बघुस रे माझ्याकडे...हे बघ मी केस  विकले कारण...कारण क्रिसमसमध्ये तुझ्यासाठी काहीच न घेता येणं मला सहनच झालं नसतं...माझ्याकडे दुसरा काही पर्यायच नव्हता रे...अरे केस काय पटकन वाढतील पुन्हा...माझ्या केसांना वाढ आहे खूप...आणि तुला तसं पण काही  फरक पडत नाही...बरं ते राहु देत...चल मला 'मेरी क्रिसमस' म्हण बघु...आणि तू कल्पना सुद्धा नाही करु शकणार असे मस्त गिफ्ट आणलेय मी तुझ्यासाठी. "
" तू..तू केस कापलेस ?" मोठ्या मुश्किलीने त्याच्या तोंडातुन शब्द बाहेर पडले.  जणु  काही काय घडलेय हे अजून त्याच्या मेंदुपर्यंत पोचलेच नव्हते.    
"कापले आणि विकले", डेलाने सांगितले, "पण मी तुला अजून सुद्धा आवडते ना? केस नसल्यावर कसं माझी मी वाटते, हो ना ?"
जिमने कुतुहलाने खोलीत सभोवार बघितलं.
"तुझे केस गेले ?" त्याने मुर्खासारखा प्रतिप्रश्न केला.
"इथे शोधु नकोस" डेला म्हणाली, "विकले सांगितलं ना ? वि-क-ले...गेले ते केस. आज क्रिसमस आहे. जरा प्रेमाने बोल की माझ्याशी. तुझ्यासाठीच तर गेलेत माझे केस. तोळ्यांवर मोजून आलेय मी ते."  आणि मग जरा गंभीर होत पण लाडिक स्वरात ती म्हणाली, "पण माझे प्रेम मात्र कशानेच  मोजता येणार नाही हं ! बरं चल आता चॉप्स खाशील ना ?"

भानावर येत जिमने डेलाचे दोन्ही हात घट्ट धरुन ठेवले. जरा वेळाने त्याने कोटाच्या खिशातुन एक लिफाफा काढून टेबलवर टाकला.
"डेल, माझ्याविषयी काही गैरसमज करुन घेऊ नकोस. केस कापल्याने, टक्कल केल्याने किंवा कुठला खास साबण वापरल्याने कशा कशाने माझे तुझ्यावरचे प्रेम कमी होणार नाही. पण तू त्या पाकिटात काय आहे हे बघशील तर मी असा बघत का उभा राहिलो हे तुला समजेल." जिम म्हणाला.

गोर्‍या नाजूक हातांनी हळुवार तो लिफाफा उघडला. त्यात ठेवलेली भटवस्तू बघितल्यासरशी डेलाच्या मुखातून आनंदाचा एक चित्कार बाहेर पडला....आणि क्षणात अश्रुंचे पाट वाहु लागले. तिच्या सांत्वनासाठी त्रिलोकातील शक्ती सुद्धा अपुर्‍या पडल्या असत्या इतके अपार दु:ख तिला  झाले. केसांना लावायचे नाजूक खड्यांनी नक्षीकाम केलेले तीन सुंदर हस्तिदंती आकडे त्या लिफाफ्यात पहुडले होते. हे आकडे आपल्याकडे असावे  अशी  तिची किती दिवसांपासून इच्छा होती. पण ती केवळ मनिषाच करु शकत होती इतके ते महाग होते. तेच आकडे आता तिच्या हातात होते. पण ते माळून ज्यांची शोभा वाढवावी असे सुंदर सोनेरी केस आता नव्हते हे केवढे दुर्दैव !! तिने किती तरी वेळ तो लिफाफा नुसताच हृदयाशी धरला. अखेरीस धैर्य एकवटून जिमच्या डोळ्यांत बघत ती अस्पूटसे म्हणाली, 'माझे केस वाढतील भराभर बघ.'

आणि अचानक  तिच्या लक्षात आले जिमने त्याच्यासाठी आणलेली भेटवस्तू बघितलीच  नाहीये. हाताच्या तळव्यात चेन त्याच्यासमोर धरुन डेला उत्सुकतेने त्याच्याकडे  बघत राहिली. डेलाचा ओसंडून जाणारा आनंद जणू त्या  चेनमध्ये अजूनच तेज ओतत होता.
'मस्तंय ना? मी सगळा गाव धुंडाळला ह्या चेनसाठी. आता तुला दिवसातून शंभरवेळा तरी घड्याळ बघावे लागेल. दाखव तुझे घड्याळ. बघु तरी ही चेन कशी दिसते.'
तिला घड्याळ देण्याऐवजी जिम मटकन खाली बसला आणि दोन्ही हातांनी डोक्याला  आधार देत  विषण्ण हसत म्हणाला, 'डेल, खरं तर तुझ्यासाठी ते आकडे घ्यायचे म्हणून मी घड्याळ विकले.'

'राहु देत गं त्या भेटवस्तू. आपण रोज वापरु नयेत इतक्या छान आहेत त्या. तू चॉप्स तळायला घे कशी.'


*** O. HENRY ह्यांच्या THE GIFT OF THE MAGI ह्या कथेच्या भाषांतराचा एक प्रयत्न. ***

Wednesday, October 5, 2011

आणखी काही 'आंतरजालीय' भोंडले


~~~~~~~~~~~~~~~~~~


~~~~~~~~~~~~~~~~~~


~~~~~~~~~~~~~~~~~~


~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Monday, October 3, 2011

फेसबूक भोंडला

Sunday, August 28, 2011

स्पेशल वार्डातल्या म्हातार्‍या

आमच्या घरात बैठकीच्या खोलीला लागूनच बेडरूम आहे. घरात कुणी आजारी असलं की पेशंटचा मुक्काम त्याच खोलीत असतो. सध्या आमच्या म्हातारीची रवानगी त्या 'स्पेशल' वॉर्डात. दरवर्षी श्रावणात आईला दम्याचा खूप त्रास होतो. दर काही वर्षांनी त्या खोलीत मुक्काम पडेल इतका जास्त होतो. आईच्या दिमतीला बहिणी एक एक करून राहून आल्या. सध्या मावशी तिथे गेलीये. सात वर्ष देशाबाहेर व्यतीत केल्यावर तिच्या आजारपणावर ब्लॉग लिहिण्याइतका कोडगेपणा येत असावा. तर काल मावशीशी बोलत होते. ह्या दोघी बहिणी एका कॉटवर एक अशा गप्पा करत 'पडल्या' होत्या आणि मी फोन केला. आईच्या भेटीस जाता येत नाही हा सल आहेच. त्यात ह्या दोन म्हातार्‍यांच्या काय सुख-दु:खाच्या गोष्टी चालल्या असतील त्या ऐकायला मिळत नाहीत ह्या विचाराने कळ !!! जीव तरी कशाकशात अडकवावा माणसाने. हरिकेन येणार म्हणून दोडक्याची वेल आत आणायची होती. एक दोन नाही चांगली चार दोडकी लागलीत. गजांना घट्ट चिकटून बसलेली वेटोळी काढताना बाग आठवली. तिथे शेकड्याने घोसाळी लागली असतील. पानांच्या गच्च दाटीत लटकलेली घोसाळी शोधायची, आकडीने नेमकी ओढून काढायची. सुरुवातीला कौतुक. मग शेजारी सुद्धा कंटाळतात. शेजार्‍यांची संख्या पण कमी होतेय. कुणाकुणाची मुलं बाहेरगावी पडलीत नोकरी निमित्ताने. आई-वडिलांना तिकडेच बोलावून घेतात. काहींना देवाने बोलावून घेतले. आईला बरं नाही म्हटल्यावर ठुबे काकूंनी रोज भाजी-आमटी पाठवली असती. लोकरीचे गुंडे, सुया असा लवाजमा घेऊन संध्याकाळी येऊन बसल्या असत्या. आईशी गप्पा करायला. ह्या बाया सगळ्या भारी. एखादी जुनी कविता आठवत बसतात. त्यांच्या बालवाडीत शिकलेली. तेव्हाचे मास्तर बाई ह्यांच्या आठवणी काढून हळहळतात. चांभार चौकश्या, सुनांच्या कागाळ्या सहसा नाहीत. आता ठुबे काकू नाहीत. पण बाकीच्या जमतातच. त्यांच्या गप्पा ऐकण्यात पण मजा असते. त्या ऐकायला मिळत नाहीत म्हणून हळहळ !

माझा जीव तिथे आणि त्यांचा इथे. त्यांचा(?) बाळकृष्ण माझ्या ताब्यात. हा लहान होता तेव्हा मी पाच एक महिने मुक्कामी होते तिथे. सगळ्यांचा संध्याकाळचा विरंगुळा म्हणजे येऊन त्याच्याशी गप्पा(?) मारणे. ईशानने पण छान खळीदार हसून ह्या गोपींना वेड लावलं होतं. विशेषतः शेजारच्या जोशी काकूंना फारच लळा लागला ईशानचा. आई आणि काकू मिळून सारख्या ह्याच्या आठवणी काढतात आणि त्यांच्यापासून इतक्या दूर घेऊन आले बाळाला म्हणून मला दुष्ट ठरवतात. पुढच्या वेळी आला की त्याला जाऊच द्यायचं नाही असं तर त्यांचं अनेकदा ठरतं. त्यानेच लिहिलेलं पेक्षा रचलेलं एक गाणं(?) देतेय. गेल्या शनिवारी उठल्या उठल्या की-बोर्ड घेऊन आला. डॅडी त्याला आणि मला हॉस्पिटलमध्ये (कधी ? तो ३ वर्षाचा असताना. Remember when I was 3 years old... अशी सुरुवात करत अनेक आठवणी सारख्या सांगतो. त्याबद्दल नंतर कधी किंवा कधीच नाही.) सोडून गेला तेव्हाचं गाणं म्हणतो म्हणे. मग अगदी कसलेल्या गवयाच्या थाटात एकच की वाजवत काळी छप्पन्न मध्ये हे  म्हटले:

Daddy left at the hospital
When me and mamma played at home
When I was a baby
Then it was getting dark
When you rock me to sleep
We sleep for a long time
Then it was a day
Daddy came back home
And We all played together !!

दीssssssss एंड !!!


त. टि.: गाण्याचा शेवट असाच लांबलचक दीssssssss म्हणत करणे बंधनकारक आहे.

Monday, August 8, 2011

परेड स्पेक्टॅक्युलर

इथे आल्यापासून नवीन वर्ष सुरू झालं की करायच्या अनेक कामांमध्ये एक असतं वर्षभराचे परेड कॅलेंडर बघून कालनिर्णयावर नोंदी करून ठेवणे. आम्ही राहतो ते गाव आणि शेजारचं स्टॅमफर्ड इथे काही ना काही निमित्ताने वर्षभर परेड्स निघतात. वर्षातली पहिली सेंट पेट्रिक डे परेड झाली की मग ईस्टर परेड, इंडिपेंडन्स डे परेड, मेमोरियल डे परेड, हॅलोवीन परेड आणि वर्षाची सांगता करणारी थँक्स गिव्हिंग परेड. काही ठिकाणी सँटा परेड पण असते. इथे ईस्ट कोस्टवर न्यू यॉर्क सिटी आणि स्टॅमफर्ड ह्या दोन थँक्स गिव्हिंग परेड्स प्रसिद्ध आहेत. पैकी थँक्स गिव्हिंगच्या आदल्या रविवारी होणारी स्टॅमफर्डमधील परेड ओळखली जाते 'परेड स्पेक्टॅक्युलर' नावाने.

दर वर्षी ह्या दोन्ही परेड्स बर्‍याच मोठ्या प्रमाणात आयोजीत केल्या जातात. खरं तर मोठ्या प्रमाणात 'प्रायोजित' केल्या जातात असं म्हणावं लागेल. स्टॅमफर्डमधल्या परेडचा मुख्य प्रायोजक आहे यु.बी.एस. साहजिकच ही परेड 'युबीएस परेड' म्हणून सुद्धा ओळखली जाते. स्थानिक शाळा-विद्यालये, डान्स/मुझिक अकॅडमी, गावचे महापौर, पोलीस, अग्निशमन दल ह्यांची देखणी पथकं परेडमध्ये भाग घेतात. बरोबर 'लोकल टॅलंट' जसे मिस स्टॅमफर्ड किंवा एखादा म्युझिक बँड पण सहभागी असतात. बाहेरुन बोलावलेले विशेष पाहुणे एका खास गाडीतून सर्वांना अभिवादन करत परेडमध्ये भाग घेतात.

नोव्हेंबरातल्या बोचर्‍या थंडीत सुद्धा परेडच्या दिवशी स्टॅमफर्डमधले रस्ते माणसांनी उतू जात असतात. परेड जाते त्या रस्त्यांच्या दोन्ही बाजूस दाटीवाटीने लोकं उभे असतात. बरीच मंडळी लवकर येऊन शब्दशः पथारी पसरून बसतात. बरोबर फोल्डिंगच्या खुर्च्या आणणारे पण कमी नाहीत. सतरा वर्षांपूर्वी सुरू झालेल्या ह्या परेडला कनेटिकट आणि आसपासच्या राज्यांतून जवळ जवळ एक लाख लोक भेट देतात आणि ही संख्या दर वर्षी वाढतेच आहे.

परेडचं मुख्य आकर्षण म्हणजे जायन्ट हिलियम बलून्स ते सुद्धा बच्चे कंपनीच्या आवडत्या कार्टून्सच्या रूपांत. एका छोट्या मुलाने वर मान करून बघितल्यास अक्षरशः त्याचं सगळं आकाश व्यापून जाईल एवढे मोठे हे बलून्स असतात. दर वर्षी त्यात एखाद दोन बलून्सची भर पडते. गेल्या वर्षी, २०१० मध्ये नव्यानेच सामील झालेल्या स्कुबी डु सोबत एकूण १७ बलून्सनी परेडमध्ये भाग घेतला. परेडची सुरुवात समर स्ट्रीट आणि हॉयट स्ट्रीटवर बलून्स फुगवण्याच्या कार्यक्रमाने (Balloon Inflation Party) एक दिवस आधीच होते. तिथे सुद्धा स्थानिक म्युझिक बँडस्, चित्र-विचित्र वेषातली कार्टून्स असतात. हे बलून्स मोठ्या दोरांच्या साहाय्याने वाहून नेले जातात. त्यासाठी शंभर एक वॉलन्टियर्स ऑक्टोबरच्या पहिल्या किंवा दुसर्‍या आठवड्यातच नेमले जातात. हे काम आणि बाकी सर्व आयोजन स्टॅमफर्ड टाउन सेंटर करते. नोव्हेंबरच्या पहिल्या आठवड्यात त्यांची रंगीत तालीम होते. बलूनचे दोर नीट पकडण्याबरोबरच अधून मधून गोल गिरक्या घेत बलूनचं तोंड फिरवण्याचे जिकिरीचे काम त्यांना करावे लागते जेणेकरून रस्त्याच्या दोन्ही बाजूस उभ्या/बसलेल्या लोकांना नीट बघता येईल. एक एक बलून रस्त्यावरून जायला लागला की बच्चे कंपनीच्या आरड्या-ओरड्याला अक्षरशः उधाण येतं.

बरोबर १२ वाजता परेड सुरू होते ती हॉयट आणि समर स्ट्रीटच्या चौकात. तिथून सरळ ब्रॉड स्ट्रीटपाशी येत ती डावीकडे वळते आणि मॅक्डीपाशी उजवीकडे वळत अटलांटिक स्ट्रीटला जाते. अटलांटिक स्ट्रीटच्या टोकाशी परेड संपते. ह्या संपूर्ण रुट मध्ये एकूण चार चौक लागतात. प्रत्येक चौकात पथकं, बलून्स ह्यांचा १ मिनिटांचा थांबा असतो. कार्टुनवेषधारी मुलांशी हस्तांदोलनासाठी थांबतात. गावातल्या डान्स अकॅडमी वगैरेंची पथकं काही खास संचलन सादर करतात. बलूनवाले गिरक्या घेतात.

परेडच्या प्रायोजकांच्या पथकासमोर त्यांचा खास बलून असतो. मी काम करते त्या कंपनीचा गेल्या वर्षी बलून होता स्कुबी डु. परेडच्या साधारण महिनाभर आधी कंपनीत त्या वर्षीच्या बलूनसाठी मतदान होतं. परेडच्या दिवशी कंपनीचा एक खास 'रिफ्रेशमेंट' तंबू असतो. तिथे मदतकामासाठी कंपनीतले लोक वॉलन्टियर्स म्हणून नेमले जातात.  कंपनीच्या दोन्ही-तिन्ही इमारतींसमोर ३०-३५ लोकांची बसण्याची व्यवस्था केली जाते. हे स्टँडस् दोन-तीन दिवस आधीच उभे केले जातात. त्यातल्या एका इमारतीचे ठिकाण इतके मोक्याचे आहे की बरेच लोक आपापल्या डेस्कजवळच्या खिडकीतून परेड बघतात. ऑफिसमधल्या  रोजच्या काहीशा तणावपूर्ण रूटीनमध्ये परेडच्या निमित्ताने जरा बदल घडतो. ही परेड म्हणजे  कंपनीसाठी लोकांपर्यंत पोचण्याचा एक सहज मार्ग आहे असे मला वाटते. म्हणूनच २००८/२००९ च्या कठीण काळात सुद्धा कंपनीने परेड प्रायोजित केली असावी जेणेकरून कंपनीच्या आणि त्यायोगे आपल्या भवितव्याविषयी लोकांना विश्वास वाटावा.

साधारण दोन तासांची ही परेड सुरू कधी झाली नी संपली कधी हे लक्षात येऊ नये इतकी मस्त आहे. घरात बच्चे कंपनी असेल तर एकदा तरी अवश्य भेट द्यावी.

परेड दिवसः थँक्स गिव्हिंगचा आदला रविवार (२० नोव्हे. २०११)
वेळः दुपारी १२ वा.
पथः समर स्ट्रीट-ब्रॉड स्ट्रीट-अटलांटिक स्ट्रीट (स्टॅमफर्ड, कनेटिकट)
पार्किंगः स्टॅमफर्ड टाउन सेंटर (AKA स्टॅमफर्ड मॉल), बेल स्ट्रीट पार्किंग गराज (वॉशिंग्टन बुलेवड एन्ट्रन्स), टार्गेट (वॉशिंग्टन बुलेवड एन्ट्रन्स)
परेड बघण्यासाठी सोयीच्या जागा: समर आणि ब्रॉडच्या मधला चौक, अटलांटिक स्ट्रीट आणि ट्रेसर बुलेव्हडच्या मधला चौक. शक्य झाल्यास सप्टेंबरमध्येच कोरोमंडल इथे वरच्या मजल्यावर टेबल आरक्षित करून ठेवणे. मस्त गरम गरम भारतीय जेवणाचा आस्वाद घेत परेडची मजा घेता येते :)
हॉलिडे परेड कॅलेंडरः इथे अमेरिकेतल्या सर्व राज्यांमधील मोठ्या परेड्सची यादी आहे.
माहितीचा स्त्रोतः परेडवेळी मिळालेली माहितीपत्रकं, स्टॅमफर्ड टाउनचं संकेतस्थळ, विकी.


Friday, April 29, 2011

आनंदी जोडपं

आटपाट नगरात एक जोडपं रहात होतं आनंद आणि आनंदी. गृहलक्ष्मीच्या नावासारखच आनंदी. आनंदचे घराणे थोर. आनंदी देखील उच्च कुळातली थोरा घरची लेक. थोरल्याच्या जन्मानंतर नवसाने झालेली, लाडावलेली राजकन्याच. उंच, गोरी, देखणी रुपगर्विता. आनंदाईने लाडक्या लेकासाठी शोधून निवडून आणलेली. आनंद आणि आनंदी- लक्ष्मी नारायणाचा जोडा जणू. लग्न करुन दूर देशी आली. भले मोठे घर. महाल जणू. घराला दारं-खिडक्याच सतराशे साठ. मोठ्ठे अंगण. परसात भाज्या. फुलं अन फळं. आनंदच्या प्रेमात आनंदी मोहरली. आनंदली.

आनंदीला घरकामाची सवय नव्हती. आवड तर नाहीच नाही. स्वयंपाक करणे म्हणजे तिला शिक्षा वाटे. नोकरी निमित्ये मात्या-पित्यांपासून दूर राहिली तरी हाताशी नोकर-चाकर होतेच. तरी नव्या वातावरणाशी जुळवून घेऊ लागली. आनंद कुशल स्वयंपाकी. त्याला खाण्या-पिण्याची-खिलवण्याची भारी आवड. आनंदीला स्वयंपाकाची आवड नाही तरी काही फरक पडला नाही. आनंद होताच. आनंदीच्या प्रेमात.

आनंदीने म्हणावे, घरकामापायी मला श्रम होतात. आनंदने घरकामासाठी बाई शोधावी.

आनंदीने म्हणावे, मला बाट्या जमेना. आनंदने कणिक मळावी.

आनंदीने म्हणावे, घरात बसून मी कंटाळले. आनंदने तिच्या पुढील शिक्षणाची तजवीज करावी.

आनंदीने म्हणावे, भारतात परत जाऊ तर तुझ्या गावी मला मिळेल का काम ? आनंदने बेंगरोली राहु म्हणावे.

आनंदीने म्हणावे, दूर देशी आलोय. इथले जग पाहु. चार ठिकाणं बघू. मगच मुलाबाळांचे ठरवू. आनंदने अनुमोदन द्यावे.

आम्ही बघ्यांनी त्यांच्या प्रेमाची कौतुकं करावी.
                                                                        ~~~
आनंदाईला हे कौतुक सोहळे सहन होइनात की काय न कळे. आनंदाई अजून पट्टराणी होती, घरचा सगळा कारभार स्वतः चालवत होती. थोरली सून- दोन लेकांची आई- अजून पट्टराणीच्या हुकुमात होती. मग आनंदी अपवाद कशी ? आनंदीकडे कामाला बाई येते, आनंदी उच्च शिक्षण घेते, आनंदी नोकरी करणार म्हणते, इतक्यात मूलबाळ नको म्हणते, आनंदी भारतात परत गेल्यावर परराज्यात स्वतंत्र रहायचं म्हणते ? हे चालणार नाही. आनंदाईने आपली नाराजी लेकाच्या कानी घातली. आनंद बिथरला. आनंदी बिथरली.

आनंद म्हणे, आपण बेंगलोरी नाही रहायचं. आनंदी म्हणे, जमणार नाही.

आनंद म्हणे, तिथे घरी राहून आईची सेवा करायची. आनंदी म्हणे, मुळीच नाही.

आनंद म्हणे, रांधा-वाढायला शिकावे लागेल. आनंदी म्हणे, मला आवडत नाही.

आनंद म्हणे, घरीच तर आहेस काय एवढे श्रम तरी. आनंदी म्हणे, तुझ्या घरची न्हाणीघरं आवरायला मी लग्न करुन आले नाही.

आनंद म्हणे, खानदान की रोशनी वाढवायलाच हवी. आनंदी मान फिरवे.

ही अशी कशी थोरा घरची लेक ? उलटी उत्तरं देते. आनंदाई म्हणे हिने माझी माफी मागावी. हिच्या आई-बापाने माझी माफी मागावी. ही अशी बिन-वळणाची कार्टी त्यांनीच तर मोठी केली.

आम्ही बघ्यांनी उभयतांच्या समजुती काढाव्यात.
                                                                        ~~~
आनंदी म्हणे, "Trupti, I told myself, either make it or quit it. और अगर इस रिलेशनमे रेहना है तो मुझे खुश रेहना है....इसलिये मैने आनंद को अपने तरीके से मोल्ड कर लिया है..."

आनंद विजयी मुद्रेने म्हणे, "भाभीजी, आनंदी अब बदल गयी है बहोत..."

...आनंदी दोन मुलांची आई आहे, आनंदीने नोकरी सोडली, आनंदीकडे आता बाई येत नाही, आनंदी बाट्यांसाठी कणिक स्वतःच मळते आणि आनंदी सासरी एकत्र कुटुंबात रहायला तयार आहे. 

आनंदी जोडपे आटपाट नगरात सुखाने नांदते आहे.

आम्ही बघे !!!

Monday, April 4, 2011

गुढी पाडव्यानिमित्त हार्दिक शुभेच्छा !!!

गुढी पाडव्याच्या आणि हिंदु नव वर्षाच्या शुभेच्छा !!!  आज माझा ब्लॉग एक वर्षाचा झाला :)

Monday, February 21, 2011

मराठी भाषा दिवस (२०११)

२७ फेब्रुवारी हा कविवर्य कुसुमाग्रजांचा जन्मदिवस 'मराठी भाषा दिवस'  मायबोलीवर गेल्या वर्षीपासून साजरा होतोय. अतिशय स्तुत्य अशा ह्या  उपक्रमास  पहिल्याच वर्षी  भरभरुन प्रतिसाद मिळाला होता. अनेकांनी  पत्रलेखन  ह्या जवळ जवळ लयास गेलेल्या  कलेची नव्याने उजळणी केली तर काहींनी ठेवणीतली म्हणावी अशी पत्रे मोकळेपणाने प्रकाशित केली.  बालगोपाळांची बडबड गीते  विषेश उल्लेखनीय म्हणावी अशी.

ह्या  वर्षी  सुद्धा  अनेक स्पर्धा घेण्यात येत आहेत. 'केल्याने भाषांतर' मध्ये विविध भाषांमधल्या  कलाकृती मराठीत वाचायला  मिळतील तर 'ये  हृदयीचे ते हृदयी' मध्ये  आपल्या आवडत्या, भावलेल्या कवितांची रसग्रहणे वाचायला मिळतील.  बाळगोपाळांची  बडबडगीते आहेतच पण  'बालकवी' मध्ये आपल्याला त्यांच्या स्वतःच्या  साहित्यकृती त्यांच्या भाषेत वाचायला मिळतील. अधिक माहिती आणि सर्व प्रवेशिका इथे बघता येतील.

Tuesday, January 18, 2011

भाकरीचे लाडू

एक गरीब कुटुंब. जेमतेम हाता-तोंडाची गाठ पडणारं. सणवारास सुद्धा पोटभर जेवायला मिळालं तरी खूप, गोडधोड करणं तर दूरच. नवरा-बायको, दोन-तीन मुलं. सगळ्यात मोठी मुलगी. ह्या कुटुंबात  कुठल्या तरी एका सुदिनी सगळ्यांची जेवणं झाल्यावर तीन-चतकोर भाकरी उरते. दुसर्‍या दिवशी मुलांना न्याहरी होणार म्हणून आईला बरे वाटते. पण सकाळी उठून बघते तर काय भांड्यात भाकरी नसतातच. आदल्या रात्री  सगळे झोपल्यावर थोरलीला माजघरात जाताना तिने बघितलेले असते. रात्री तिनेच भाकरी खाल्ल्या असाव्यात अशा समजातून आई रागे-रागे मुलीला काही बाही बोलते.  दुपारच्या जेवणात थोरली आईच्या पानात लाडू वाढते. त्या दिवशी कुठला तरी सण असतो आणि ते हिने लक्षात ठेवून आदल्या रात्रीच गूळ-भाकरीचे लाडू करून ठेवलेले असतात. आईच्या उरात लेकीविषयी अभिमान दाटून येतो. थोरलीमुळे कुटुंबाला गोडाचं जेवण घडतं.

लहानपणी आई आम्हाला बर्‍याच गोष्टी सांगायची, त्यातली ही एक. गोष्ट ऐकल्यानंतर थोरलीतल्या 'आदर्श मुली'ची मला फारच भुरळ पडली होती. त्यापेक्षा जास्त खुणावत होते भाकरीचे लाडू. ते खाण्याची फारच इच्छा होत होती. आईकडे एकदा  भाकरीच्या लाडवांची मागणी करून  बघितली.  पण गोष्टीची एकूण पार्श्वभूमी बघता आईला ती कल्पना फारच अभद्र वाटली असावी. तिने अगदी 'धुडकावून लावणे' ची प्रचिती  देत आणि आमची 'विशिष्ट' लक्षणे उद्धरत नकार दिला. तरी आम्ही भाकरीच्या लाडवांचं टुमणं सोडलं नाही. शेवटी आईने परवानगी दिली. उत्साहात भाकरी कुस्करायला घेतली पण भाकरी हाताने पोळीसारखी  कुस्करली जात नाही हे लक्षात आले. मग आईने आम्हाला मिक्सर मधून भाकरी बारीक करून दिली. आईनेच त्या चुर्‍यात तूप आणि गूळ घालून झकास लाडू वळले.  मस्तच लागले असणार कारण त्यानंतर आम्ही बरेचदा ते लाडू केले. बाजरीची भाकरी, तूप, गूळ हे जिन्नस आमच्या पोटात जाताएत बघून आईने पण  मना नाही केले.

आज कुठे तरी भाकरी बद्दल लेख वाचला आणि एकदम हे भाकरीचे लाडू आठवले.
लाभले अम्हांस भाग्य बोलतो मराठी जाहलो खरेच धन्य ऐकतो मराठी

धर्म,पंथ, जात एक जाणतो मराठी एवढ्या जगात माय मानतो मराठी